ماسک رایگان حق مسلم ماست
ماسک زدن در اماکن عمومی تقریباً دو هفته پیش در ایران اجباری شد و در رسانه‌ها عکس و کلیپ‌های فراوانی پخش شده که از آنها اینگونه برمی‌آید که رهبر انقلاب و رئیس جمهور و دیگر بزرگان کشورمان این روزها ماسک می‌زنند و بدینوسیله تلاش می‌شود تا مردم را هم برای ماسک زدن ترغیب کنند. حکومت جمهوری اسلامی بر این امید است که با اجباری کردن ماسک بتواند جلوی موج دوم کرونا را بگیرد یا دست کم از شدت آن بکاهد. ولی مقامات کشور انگار از وخامت مشکلات معیشتی مردم غافلند که به سبب تنگدستی شدید، برخی افراد برای اینکه نان شب خود را در بیاورند حاضرند دست به چه کارهایی بزنند!
در کلیپی که چند روز پیش در فضای مجازی توجه کاربران را به خود جلب کرد گروهی جوانان دیده می‌شود که به جمع‌آوری ماسک‌های مصرف شده مشغولند که پس از جمع‌آوری ماسک‌ها را اتو کشیده و سپس برای فروش مجدد بسته‌بندی می‌کنند. پس از انتشار این کلیپ موجی از هشتگ به راه افتاد با این مضمون که بعد ازمصرف حتما ماسک‌ها را قیچی کنیم تا امکان «بازیافتشان» برای دستفروش‌ها فراهم نشود.
کلیپ مذکور که بسیار تکان‌دهنده بود ضمن نگرانی شدید برخی کاربران، انتقاد بسیاری را از افرادی به دنبال داشته است که به خاطر پول حاضرند جان همشهری‌های خود را به خطر بیندازد. ناگفته نماند که منتقدان نیز ظاهراً از این حقیقت تلخ بی‌خبرند که تنگدستی، افراد را به چه کارهایی وادار می‌کند تا برای یک لحظه هم که شده، از گرسنگی رهایی یابند. درست است که این کار را باید محکوم کنیم و با آن برخورد کرد اما در عین حال و مثل همیشه از همه مهمتر این است که به ریشه مشکل پی ببریم وگرنه با وجودی که ممکن است عده‌ای دستگیر و محکوم شوند باز تا برای رفع مشکل فقر و نیازمندی اقدامات لازم در دستور کار مسئولان کشوری و شهری قرار نگرفته، شهرهای ایران از این معضل اجتماعی پاک نمی‌شوند و روز از نو، روزی از نو چه بسا افرادی گرفتار آن می‌شوند. ریشه این مشکل همانند بسیاری و شاید هم بشود گفت اکثر مشکلاتی که ملت این مرزوبوم را به چنین روزگار سیاهس نشانده است، به شرایط اقتصادی کشور بازمی‌گردد هرچند سیاست‌های اجتماعی مبنی بر افزایش جمعیت و بخشش پول و منابع هنگفت به حزب‌الله لبنان و حشدالشعبی عراق و….. به جای توسعه اقتصاد و زیرساخت‌های ایران هم بی‌تاثیر نبوده است.
اما نکته اینجاست که اینجور کلیپ‌ها به دل مردم ترس می‌اندازد و حتی مردم را از پوشیدن ماسک دلزده می‌کند. گذشته از این و افزون بر مشکلات دیگر این مشکل نیز وجود دارد که برای بخش‌های وسیعی از جامعه خرید ماسک هزینه‌ای خواهد بود که از پس آن برنمی‌آیند.کافی نیست که دولت یا مجلس یا هر دستگاه دیگری قانون وضع کند و به تصویب برساند که به موجب آن مردم مجبورند ماسک بزنند چون بسیاری از مردم در شرایط عادی به سختی گلیم خود را از آب می‌کشند چه برسد به شرایط کرونایی که سبب شده نرخ بیکاری و فقر جهش کند و همه اقشار جامعه و به خصوص دهک‌های کم‌درآمد را با سختی‌های کمرشکن روبرو ساخته است. علاوه بر اینها هزینه درمان بیماران کرونایی دیر یا زود از جیب ملت درمی‌آید – چه به صورت آشکار و چه پنهانی – آره، از جیب همان ملت تحریم‌زده پرداخت می‌شود و بدین سان است که می‌بینیم مشکلات اقتصادی و اجتماعی و بهداشتی ایران تا چه حدی با هم گره خورده‌اند، گره‌ای کور که فقط با سیاست‌گذاری درست و دلسوزی و همدلی مسئولان با مردم گشودنی است.
سرانجام به این نتیجه می‌رسیم که تنها راه تامین و حفظ حداکثری سلامت مردم این است که حکومت به تولید و توزیع ماسک رایگان بودجه اختصاص دهد. در غیر این صورت و با توجه به اینکه اقتصاد ایران یک تعطیلی سراسری دیگری را برنمی‌تابد این خطر وجود دارد که موج دوم از موج اول بزرگتر و کشنده‌تر باشد. این در حالی است که ماسک رایگان می‌تواند جان هزاران نفر را نجات بدهد.
