مردم غرق فقر و بی‌پولی، سپاه از سامانه موشکی جدید رونمایی کرد

از سامانه موشکی جدید سپاه پاسداران ۱۳ آبان به مناسبت ولادت پیامبر اکرم حضرت محمد (ص) در حالی رونمایی شد که طبق گزارش مرکز آمار ایران، ۵۰ درصد جمعیت کشور در فقر مطلق به سر می‌برند. فقر مطلق دیگر پدیده‌ای مختص اقشار کارگری و بیکار جامعه نیست بلکه این روزها اوضاع اقتصادی به جایی رسیده است که فقر قشر متوسط را هم در بر می‌گیرد. شاهد این امر این است که مصرف گوشت قرمز تا ۶۵ درصد و برنج تا ۳۴ درصد کاهش یافته است. با توجه به این شرایط مفتضح واقعاً سوال است که هزینه‌های طراحی و ساخت یک سامانه موشکی جدید از یک طرف و افزایش فقر از طرف دیگر با چه توجیهی نزد بزرگان نظام پذیرفته است.

البته پاسخ صریح این سوال این است که در درازمدت و میان‌مدت و حتی کوتاه مدت چنین شرایط ناپذیرفتنی و غیرقابل تحمل است. درست است که مردم ایران با تهدیدات جدی روبرو هستند اما بر خلاف آنچه در رسانه‌های حکومتی تبلیغ می‌شود تهدیداتی که جان هزاران نفر را می‌گیرد نه سی‌آی‌ای یا داعش بلکه ویروس کرونا و گرسنگی هستند که در کشور بیداد می‌کند.

در این میان میزان خودکشی در کشور نیز روند فزونی به خود گرفته است.موج خودکشی‌های اخیر از لحاظ گروه‌های سنی و اجتماعی طیف وسیعی از جامعه را در بر می‌گیرد. تعداد خودکشی‌های امسال نسبت به سال گذشته، افزایش ۲۳ درصدی را داشته است. گفتنی است که عوامل اصلی خودکشی به تناسب گروه‌های سنی متغیر است به طوری که در بین بزرگسالان، فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی به شمار می‌روند در حالی که در بین جوانان و کودکان بیشتر به خاطر احساس کهتری و طردشدگی و ناامیدی دست به این کار می‌زنند. علاوه بر این استرس ناشی از همه‌گیری کرونا سختی‌های موجود را چند برابر کرده است.

در اصل ریشه این مشکل به شرایط معیشتی بر می‌گردد که البته این امر بدین معنا نیست که پول، خوشبختی می‌آورد اما در عین حال بدیهی است که کسی که نمی‌تواند شکم خانواده خود را سیر کند قطعاً از خوشبختی به دور است. تدبیرهای ناکارساز دولت برای مقابله با بحران کرونا عملاً هیزم بر آتش بحران‌های متعددی می‌ریزد که خانوارهای ایرانی با وجودی که هیچ نقشی در ایجاد این بحران‌ها نداشتند، با آنها مواجه هستند و باید گفت که نارسایی‌های پیاپی حکومت و دولت چه حوادث تلخی را سبب شده است. بعضی از روایت‌هایی که در چند ماه اخیر در فضاهای رسانه‌ای و مجازی کشور خبرساز شده به قدری تلخ و ناگوار بوده که اشک آدم از خواندنشان در می‌آید. از جمله فجیعترینِ این روایات می‌توان به خودسوزیصابر بهبودیدررودبار گیلاناشاره کرد که این کارگر معدن وقتی کار خود را از دست داد از فرط ناامیدی ناشی از مشکلات معیشتی خود اقدام به خودسوزی کرده و به رغم تلاش‌های پزشکان، مدتی بعد در بیمارستان جان سپرد.

نمونه دلخراش دیگری از موج ناامیدی که کشورمان را فرا گرفته است خودکشیمحمد موسوی کودک ۱۱ ساله بوشهریکه به دلیل نداشتن گوشی هوشمند از درس خود عقب افتاده بود و احساس خواری و ناامیدی او به حدی بود که به زندگی خود پایان داد. ایهاالناس! در این مرز و بوم تعداد کودکانی که در شرایط مشابه به سر می‌برند الآن به ۳ میلیون نفر می‌رسد که نه تنها به اندازه کافی غذا ندارند که شب گرسنه نخوابند و صبح با شکم خالی به مدرسی نروند، بلکه از امکانات آموزشی نیز محروم اند. این چه جهانی است که برای فرزندان ملت ساخته‌ایم؟

برای آینده نزدیک هم چشم‌انداز چندان مثبتی دیده نمی‌شود. بیش از یک میلیون هموطن در پی بحران کرونا کار خود را از دست داده‌اند. این بیکارشدگان از تنگدستی مطلق رنج برده و سرگردانند. از نظر چنین افراد ناکاری دولت در رسیدگی به مشکلاتشان، گناهی نابخشودنی است. بلاخره محافظت و یاری از شهروندان، وظیفه اصلی حکومت است. مرافعات سیاسی بین ارکان حکومت برای افراد درمانده و گرسنه هیچ اهمیتی ندارد، نمی‌تواند اهمیتی داشته باشد. مگر نه اینکه بی‌تفاوتی رژیم سلطنتی نسبت به دردهای مردم از عوامل اصلی و کلیدی وقوع انقلاب اسلامی نبود؟