سفر رئیسی به چین
چند هفته پیش ابراهیم رئیسی، رئیس جمهور ایران، به چین سفر کرد تا با همتای چینی‌اش دیدار و روابط راهبردی و همکاری دو کشور را تعمیق و تقویت کند. سند همکاری ایران و چین که دو سال پیش و در دوره دوم حسن روحانی به امضا رسید، برنامه ای ۲۵ سال ای است که حوزه‌های سیاسی، نظامی، اطلاعاتی، اینترنتی، فضای سایبری و...را در بر می گیرد و اما تاکنون دولت از انتشار هرگونه جزئیات دقیقی از محتوای آن خودداری کرده و مردم همچنان از آن کاملا هنوز بی اطلاع هستند. بنا بر این سوالی که احتملا در ذهن خوانندگان ما مطرح شده است این است که آیا این توافق به نفع ایران است یا نه؟
گزارش شده که طبق این سند، ایران در ازای همکاری در حوزه‌های مذکور نفت خود را با تخفیف سنگین به چین بفروشد و از طرف دیگر، قرار است چین در اقتصاد ایران ۴۰۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری کند. ولی از زمان امضای این سند تا به حال، سرمایه‌گذاری چین از مرز ۱۸۵ میلیون دلار عبور نکرده است. این در حالی است که چین در همین مدت بیش از ۵ میلیارد دلار در اقتصاد عربستان صعودی سرمایه‌گذاری کرده است. به نظر می رسد که چین ار ترس تحریمهای آمریکا، ترجیح می دهد روابط نزدیک و صمیمی تر با شورای همکاری کشورهای عرب خلیج را مورد اولویت قرار دهد و شاید تا حدودی حاضر باشد از خیر روابط نزدیکتر با ایران بگذرد.
در ضمن، علاوه بر مشکلات فوق دو مشکل دیگری نیز به ذهن متبادر می‌شود. مشکل اول، موضوع تمامیت ارضی کشور است. طبق قانون اساسی ایران، حضور نیروهای بیگانه در خاک ایران ممنوع است اما در سند ذکر شده است که چین ۵۰۰۰ نیروی انتظامی را در راستای مبارزه با تروریسم بین المللی، قاچاق انسان و مواد مخدر و حفاظت از انتقال نفت به چین، به ایران اعزام خواهد کرد. این موضوع این سوال را پیش می‌کشد که آیا ایران در راستای پایبندی به سند همکاری با چین، باید قانون اساسی خود را اصلاح کند؟ مشکل دوم این است که بنا بر شواهد هوآوی، شرکت فناوری چینی، در نصب و راه‌اندازی شبکه موبایلی G۵ ایران نقش مهمی را ایفا کند و همینطور که می دانیم بر اساس قانون چین، هر شرکت چینی باید تمام اطلاعاتی را که توسط دولت چین درخواست شود فورا در اختیار مقامات چینی قرار دهد. این بدین معناست که تمام اطلاعات شخصی کاربران ایرانی به دست دولت چین خواهد افتاد! و این نکته را هم نباید نادیده گرفت که ورود سیل عظیمی از کالاهای بی کیفیت چینی به هر بخش و صنعت کشور بر معیشت مردم عادی چه تاثیری خواهد داشت؟ این امر می تواند به نفع اقتصاد کشور باشد و یا حقیقت این است؟ حقیقت تلخ مگر غیر از این است که در واقع از سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین، فقط منافع چین تامین می‌شود و فقط منافع ایران است که پایمال می‌شود؟
